Κι άλλο ένα στεφανάκι...

Κοίτα μια νύχτα

έξω που κάνει

κι ό,τι κι αν λέμε

κάπου μας πιάνει...

Δες φεγγάρια,

δες μπαλκόνια

και ζευγάρια

που΄ναι χρόνια μαζί.

Μάτια μου η Ελλάδα

την πάει την φεγγαράδα

κι αν είσαι και ξενύχτης

σε πάει και μια βαρκάδα!

Θεματικά στεφανάκια...

Πριν κάμποσες εβδομάδες κλαδέψαμε κάτι δέντρα σ' ένα χτήμα που έχουμε, 

λίγο πιο έξω από τη Βάρκιζα. 

Αυτό το δέντρο (δεν ξέρω τι είναι, μη με ρωτήσετε...) 

έχει κάτι τέλεια μακριά και λεπτά κλαδάκια. 

Κρίμα δεν ήταν να πεταχτούν ή να καούν;;;

Έτσι, λοιπόν, τα έπλεξα, τα στόλισα, τα περιποιήθηκα και ...

"Έλα, πάρε με

μες στο βυθό σου να βρεθώ

ν' αγαπηθώ να λυτρωθώ...

Έλα, πάρε με

στα γαλανά σου τα νερά

δώσε στα όνειρα φτερά..."

"Ποια πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα;;;"

Kαληνύχτα σας 

και όνειρα γλυκά...

Υ.Γ. Όπως ίσως έχετε καταλάβει και από προηγούμενες αναρτήσεις

μου αρέσουν πάρα πολύ τα κλαδάκια... 

http://velonakaiklosti.blogspot.gr/2012/04/blog-post_17.html

http://velonakaiklosti.blogspot.gr/2012/01/blog-post_23.html

Bυζαντινοί ναοί (μακέτες)

Πέρυσι στη γωνιά της Ιστορίας είχαμε φτιάξει αρχαίους ναούς.

Η τάξη μας όλη τη χρονιά ήταν πολύ όμορφη!

Είχαμε χαρεί και τη διαδικασία κατασκευής 

αλλά και το αποτέλεσμα!

http://www.velonakaiklosti.blogspot.gr/2012/03/blog-post_17.html

Φέτος λοιπόν, στην Ε΄ τάξη που έχουμε βυζαντινή ιστορία

η εργασία των Χριστουγέννων για την ιστορία ήταν 

να κατασκευάσει κάθε παιδί έναν βυζαντινό ναό

με ό,τι υλικά θέλει.

Και ιδού τα αποτελέσματα!!!

Όταν θα έχει ολοκληρωθεί το μουσείο μας - ιστορική γωνιά 

θα επανέλθω με την αντίστοιχη φωτογραφία. 

Προς το παρόν σας αφήνω να χαρείτε κι εσείς τα έργα των παιδιών

που είτε δούλεψαν ολομόναχα 

είτε συνεργάστηκαν τόσο όμορφα με τους γονείς ή τους παπούδες!

Όλα τα έργα είναι ευπρόσδεκτα και έχουν μεγάλη αξία!

Πολύχρωμη μπουγάδα...

Σήμερα το πρωί βρήκα στο mail μου το παρακάτω κείμενο του Ελύτη.

Απλά το αναδημοσιεύω μήπως κάποιος εκεί έξω 

χρειάζεται ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη... 

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. 

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις , πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.

 

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα."

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

Υ.Γ.1 Εχθές στην τάξη συζητούσαμε τι σημαίνει διαχρονικό...

Διαχρονικός είναι αυτός που καταλαβαίνει ακόμα 

και τους ανθρώπους που θα ζήσουν χρόνια μετά...

Υ.Γ.2 Μαριάννα μου σ' ευχαριστώ πολύ γι αυτή την όμορφη διαδικτυακή έκπληξη!

Παράθυρο στη γνώση...

Με αφορμή μια κουβέντα που είχα τις προάλλες μ' ένα φίλο, 

μπαμπά ενός πανέξυπνου αγοριού  στην Στ΄ τάξη,

προβληματίστηκα για το εκπαιδευτικό μας σύστημα...

Κάπου μέσα μου πιστεύω πως ίσως το σχολείο έχει λίγο αποπροσανατολιστεί...

Δε μπορεί τα παιδιά να στραπατσάρονται έτσι και να μισούν το σχολείο...

Αυτό που λέω και στους μαθητές της τάξης μου,

είναι ότι πρέπει να αγαπάμε τη γνώση.

Να θέλουμε να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα!

Υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά να ανακαλύψουν

τα κοφτερά μυαλά... Οι επιστήμονες του αύριο...

Ο δρόμος για τη γνώση μπορεί να είναι δύσκολος, 

τελείως διαφορετικός απ' ό,τι παλιότερα,

μα στο τέλος σε αποζημιώνει.

Διαφωνώ με την ποσότητα της ύλης σε όλα τα μαθήματα,

(πώς μπορεί ένα παιδί να τα αφομοιώσει όλα αυτά;;;)

διαφωνώ με τις τόσες εξωσχολικές δραστηριότητες 

που "κλέβουν" το χρόνο των παιδιών για παιχνίδι, ξεκούραση και ανεμελιά,

διαφωνώ με την υπερβολική αυστηρότητα στις λεπτομέρειες...

Όσο περνούν τα χρόνια μου στις σχολικές τάξεις

αναθεωρώ καθημερινά τις απόψεις μου για το τι 

και πώς πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά...

Από την πρώτη κιόλας χρονιά που δούλεψα 

είχα βάλει στόχο

τα παιδιά να αγαπούν  το σχολείο, την τάξη, τα μαθήματα, 

να σέβονται όποιον έχουν απέναντί τους,

να μοιράζονται, να είναι υπεύθυνα, 

να αγαπούν την οργάνωση και τη συνέπεια.

Στο γνωστικό κομμάτι, όσο περνούν τα χρόνια

γίνομαι όλο και πιο πολύ οπαδός του "λίγα και καλά"...

Συνεχίζω να δουλεύω για ένα εκπαιδευτικό σύστημα 

που βγάζει ευτυχισμένα παιδιά, 

προετοιμασμένα να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις όποιες προκλήσεις.

Στο κάτω κάτω γιατί μαθαίνουμε όλα αυτά που μαθαίνουμε;

Για να βελτιώσουμε την καθημερινότητα τη δική μας και των γύρω μας...