Παράθυρο στη γνώση...

Με αφορμή μια κουβέντα που είχα τις προάλλες μ' ένα φίλο, 

μπαμπά ενός πανέξυπνου αγοριού  στην Στ΄ τάξη,

προβληματίστηκα για το εκπαιδευτικό μας σύστημα...

Κάπου μέσα μου πιστεύω πως ίσως το σχολείο έχει λίγο αποπροσανατολιστεί...

Δε μπορεί τα παιδιά να στραπατσάρονται έτσι και να μισούν το σχολείο...

Αυτό που λέω και στους μαθητές της τάξης μου,

είναι ότι πρέπει να αγαπάμε τη γνώση.

Να θέλουμε να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα!

Υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά να ανακαλύψουν

τα κοφτερά μυαλά... Οι επιστήμονες του αύριο...

Ο δρόμος για τη γνώση μπορεί να είναι δύσκολος, 

τελείως διαφορετικός απ' ό,τι παλιότερα,

μα στο τέλος σε αποζημιώνει.

Διαφωνώ με την ποσότητα της ύλης σε όλα τα μαθήματα,

(πώς μπορεί ένα παιδί να τα αφομοιώσει όλα αυτά;;;)

διαφωνώ με τις τόσες εξωσχολικές δραστηριότητες 

που "κλέβουν" το χρόνο των παιδιών για παιχνίδι, ξεκούραση και ανεμελιά,

διαφωνώ με την υπερβολική αυστηρότητα στις λεπτομέρειες...

Όσο περνούν τα χρόνια μου στις σχολικές τάξεις

αναθεωρώ καθημερινά τις απόψεις μου για το τι 

και πώς πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά...

Από την πρώτη κιόλας χρονιά που δούλεψα 

είχα βάλει στόχο

τα παιδιά να αγαπούν  το σχολείο, την τάξη, τα μαθήματα, 

να σέβονται όποιον έχουν απέναντί τους,

να μοιράζονται, να είναι υπεύθυνα, 

να αγαπούν την οργάνωση και τη συνέπεια.

Στο γνωστικό κομμάτι, όσο περνούν τα χρόνια

γίνομαι όλο και πιο πολύ οπαδός του "λίγα και καλά"...

Συνεχίζω να δουλεύω για ένα εκπαιδευτικό σύστημα 

που βγάζει ευτυχισμένα παιδιά, 

προετοιμασμένα να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις όποιες προκλήσεις.

Στο κάτω κάτω γιατί μαθαίνουμε όλα αυτά που μαθαίνουμε;

Για να βελτιώσουμε την καθημερινότητα τη δική μας και των γύρω μας...